Porady Prawne

Zasada wyrażona w art. 117 § 1 kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie mówi, że roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu.

Wynika zatem, że przedawnienie dotyczy roszczeń o charakterze majątkowym czyli roszczeń mających określoną wartość, np. roszczenie o zapłatę za sprzedany towar lub roszczenie o zapłatę czynszu dzierżawnego.

Istnieją też wyjątki, czyli roszczenia majątkowe nie ulegające przedawnieniu. Zaliczyć do tej kategorii można roszczenie o zniesienia współwłasności na podstawie art. 220 kodeksu cywilnego.

Jak się niestety bardzo często mylnie przyjmuje przedawnienie nie następuje „automatycznie”. Powód dochodząc na drodze postępowania sądowego swoich roszczeń majątkowych nawet po upływie czasu znacznie przekraczającym termin przedawnienia może skutecznie uzyskać np. żądaną sumę pieniędzy w pozwie o zapłatę. Dłużnik może uchylić się od zobowiązania pod jednym warunkiem, mianowicie musi skutecznie zgłosić zarzut przedawnienia. W takim przypadku sąd oddali pozew jako bezzasadny i de facto dłużnika nie będzie można przymusić w drodze postępowania sądowego do zapłaty zobowiązania. Po skutecznym wniesieniu zarzutu przedawnienia roszczenie staje się zobowiązaniem naturalnym. Chodzi o to, że nie można domagać się sądowego zaspokojenia roszczeń ale jeżeli dłużnik np. przez niedopatrzenie lub swoja dobrą wolę zobowiązanie spełni to nie może się domagać jego zwrotu mimo iż jest ono przedawnione.

Istnieje możliwość zrzeczenia się korzystania z zarzutu przedawnienia ale nie może ono nastąpić przed upływem terminu przedawnienia. Zrzeczenie się prawa do korzystania z przedawnienia może zostać dokonane w dowolnej formie. Zrzekający musi jednak być świadom konsekwencji jakie się z zrzeczeniem wiążą.

Pozdrawiam

Leszek Poręba